Podczas pracy z dziećmi wykorzystujemy elementy z następujących metod:
METODA RUCHU ROZWIJAJĄCEGO WERONIKI SHERBORNE
Główną ideą tej metody jest posługiwanie się ruchem, jako narzędziem wspomagania rozwoju psychoruchowego dziecka i terapii zaburzeń tego rozwoju. Opracowany przez autorkę system ćwiczeń wywodzi się z naturalnych potrzeb dziecka, zaspokajanych w kontakcie z dorosłym.
Podstawowe założenia tej metody, to: rozwijanie przez ruch świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego, świadomości przestrzeni i działania w niej, dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu. Ma to na celu stworzenie dziecku okazji do poznania własnego ciała, usprawnienia motoryki, poczucia swojej siły, sprawności i możliwości ruchowych poprzez: dotyk i ruch oraz wzajemne relacje fizyczne i emocjonalne.
METODA RUCHOWEJ EKSPRESJI TWÓRCZEJ RUDOLFA LABANA
U podstaw tej metody leży naturalna ruchliwość i naturalny styl motoryki dziecka. Pozwala ona na posługiwanie się różnymi formami ruchu i ekspresji, jak: ćwiczenia muzyczno-ruchowe, zabawy, taniec, improwizacja ruchowa. Uwzględnia się tu łączenie ruchu z muzyką i rytmem. Wykorzystuje się tutaj instrumenty perkusyjne, a ruch podejmowany jest zgodnie z własną inwencją, fantazją i doświadczeniem.
KINEZJOLOGIA EDUKACYJNA PAULA DENNISONA
Metoda ta zwana też gimnastyką mózgu polega na wykorzystaniu naturalnego ruchu fizycznego, niezbędnego do organizowania pracy mózgu i ciała, w celu samostrukturalizującego uczenia się (doświadczenia) i twórczej samorealizacji jednostki poprzez różne specjalistyczne ćwiczenia ruchowe.
Proste ćwiczenia fizyczne opracowane są w taki sposób, aby zintegrować pracę mózgu i ciała. Dzięki ćwiczeniom gimnastyki mózgu, wszystkie części mózgu, włączają się i mogą ze sobą współpracować.
Naturalny rozwój fizyczny jest podstawą samodoskonalenia się nawyków: widzenia, słuchania, organizowania wewnętrznych czynności psychicznych, a także umiejętności, spontaniczności i działań twórczych.
Ruch fizyczny i rozwój intelektu szczególnie związane są ze sobą w dzieciństwie. Rozwój dziecka powinien toczyć się naturalną drogą, w oparciu o naturalne mechanizmy integracji myśli i ruchu.
Podstawą metody kinezjologii są ćwiczenia nastawione na rozwój różnorodnych systemów koordynacji ruchu i funkcji psychofizycznych.
Ćwiczenia wg Dennisona sprzyjają zatem ożywieniu podstawowych doświadczeń jednostki, w szczególności: wzrokowych, słuchowych i czuciowo- ruchowych, podtrzymując tzw. nawyki rozwojowe.
METODA EKSPRESJI RUCHOWEJ CARLA ORFFA
Autor tej metody wyszedł z założenia, że kulturę fizyczną dziecka należy rozwijać w ścisłej korelacji z kulturą rytmiczno-muzyczną oraz kulturą słowa. Nawiązuje on do tradycyjnych, zanikających we współczesnych czasach form zabaw, ćwiczeń i muzyki. Te właśnie ginące formy ruchowo-muzyczno-słowne zainteresowań dzieci znalazły się u podstaw nowej metody, której głównym celem i zadaniem jest wyzwolenie u dzieci tendencji do samoekspresji i rozwijania inwencji twórczej.
Charakterystyczną cechą metody jest powiązanie muzyki z ruchem.
Jest to metoda wychowania muzycznego, a jej głównym elementem jest śpiew i gra na instrumentach: tamburynie, bębenkach, trójkątach, grzechotkach i pudełkach akustycznych. Jest to metoda, która kładzie nacisk na aktywność muzyczną dziecka i swobodę w improwizacji.
Zabawy te pomagają dzieciom zintegrować się, niosą poczucie wspólnoty, więzi, bezpieczeństwa i wsparcia.
Zabawy z udziałem tub diatonicznych umuzykalniają dzieci, a przy okazji rozwijają spostrzegawczość i zapamiętywanie. Natomiast zabawy z użyciem instrumentów afrykańskich: bangosy, djembe, grzechotka z tykwy, grzechotki z trawy, dzwonki, rozładowują napięcie i stres.
METODA AKTYWNOŚCI WEDŁUG M. & CH. KNILLÓW
Polega ona na sekwencji ruchów angażujących poszczególne części ciała w rytm muzyki. Dany ruch trwa chwilę, wkrótce potem zapowiadany jest kolejny, tak aby dziecko skojarzyło i rozpoznawało poszczególne sekwencje ruchowe.
Ćwiczenia te pobudzają całą sferę sensomotoryczną dziecka, rozwijają jego procesy poznawcze i zachęcają do podejmowania wysiłku. Po każdym ćwiczeniu następuje odpoczynek przy spokojnej muzyce, przez co dziecko uczy się relaksacji, głębokiego oddychania i wyciszenia się.
METODA POLISENSORYCZNEGO ODDZIAŁYWANIA NA JEDNOSTKĘ
Dowiedziono, że każdy człowiek lepiej przyswaja nową wiedzę o świecie, jeśli zostaje ona przekazana w sposób wykorzystujący naraz jak największą ilość zmysłów. Dlatego też w trakcie prezentowania dzieciom nowych wiadomości staramy się nie tylko pobudzać ich zmysł wzroku, czy słuchu, ale także dotyk, węch i smak.
W ten sposób dzieci mają możliwość całościowego poznania świata, wykorzystując, zdobyte na zajęciach, wielozmysłowe doświadczania dotyczące np.: pór roku, świąt czy zjawisk atmosferycznych oraz odpowiadających im zapachów, wrażeń wzrokowych, dotykowych, słuchowych czy smakowych.
METODA MALOWANIA DZIESIĘCIOMA PALCAMI
Twórczynią metody malowania palcami jest pedagog R.F.Show.
Walory tej metody to: pomoc w pokonywaniu lęku, uwolnienie się od zahamowań, wzmocnienie wiary we własne siły, pobudzanie ekspresji fantastycznej. Metoda ta oprócz cennych walorów terapeutycznych, ma również wartości diagnostyczne.
Obserwacji poddaje się szereg elementów, takich jak: ustosunkowanie się dziecka do tworzywa, elementów czasu i ruchu oraz zachowania się wobec kolorów. W trakcie zabawy, kolorem zgodnym z tą metodą, pozwalamy maluszkom na dowolną ekspresję twórczą. Dzieci zanurzają wszystkie paluszki w farbie przygotowanej na łatwo dostępnych dla nich tackach. Następnie pokrywają farbą, w wybrany przez siebie sposób, białe połacie kartek.
Papier często mocujemy do podłoża (poziomego czy pionowego), aby ułatwić dzieciom ekspresję. U najmłodszych stosujemy kolory podstawowe, rozszerzając je w trakcie kolejnych zabaw o większą paletę barw.
Niejednokrotnie pierwsze zabawy dzieci z tak przygotowanymi pomocami budzą ich niechęć przed pobrudzeniem i swobodnym zanurzeniem rąk w farbie. Jednak w miarę przyzwyczajania się maluszków do tego typu ekspresji – obserwujemy ich radość i nieograniczone wyzwalanie twórczego potencjału.
Zdarza się, że w trakcie malowania dołączana jest muzyka, a także różnorodne wykorzystanie ruchu i przestrzeni.
METODA OPARTA NA TAŃCACH INTEGRACYJNYCH (WG KLANZA)
Są to zabawy ruchowe, które pozwalają maluszkom odnaleźć się w grupie, czerpać radość z ekspresji ruchowej połączonej z muzyką. W trakcie zajęć wykorzystujemy zarówno chustę animacyjną jak i odpowiednio uproszczone kroki taneczne.
Często włączamy także zabawy relaksacyjne połączone z rozładowywaniem napięcia poprzez ruch. Nie mniej istotnym celem zabaw Klazny jest także integracja grupy, kształtowanie właściwych zachowań społecznych czy wprowadzanie pierwszych zabaw z podziałem na role.
METODY PRACY Z DZIEĆMI OPARTE NA WIZUALIZACJI, BAJKOTERAPII I METAFORACH
Wiedząc jak duże znaczenie w rozwoju dziecka odgrywa wyobraźnia, znając także etapy rozwoju umiejętności oddzielenia przez małe dzieci fikcji od wydarzeń realnych, staramy się korzystać z wizualizacji i bajkowych metafor. Odnosi to wspaniałe rezultaty szczególnie w sytuacjach: lęków dziecięcych, pokonywania trudności wychowawczych, rozwiązywania problemów rówieśniczych, a także pokonywania nowych etapów w życiu dziecka.
Staramy się na bieżąco tworzyć historie, które pozwalają dzieciom w dyskretny i adekwatny do ich rozwoju sposób, pokonać indywidualne problemy.
Często też stosujemy wizualizację, gdy chcemy zachwycić dzieci nowymi tematami, rozwinąć ich wyobraźnię, pobudzić do twórczości. Zawsze jednak kierujemy się zasadą podporządkowania metody do poziomu rozwojowego dziecka i jego możliwości.
Maluszki, które nie mają tak rozległego doświadczenia jak człowiek dorosły nie są w stanie, z czego doskonale zdajemy sobie sprawę, pojąć wszystkich dorosłych metafor, odniesień czy wizji.
Dlatego każda nasza bajka i opowieść opiera się na elementach znanych dzieciom, przygotowanych w odniesieniu do danej sytuacji terapeutycznej czy dydaktycznej i zawiera tyle bodźców wielozmysłowych, by umożliwić maluszkom odnalezienie się w niej.
Bajki dostosowane do potencjału rozwojowego dziecka, powinny wyzwalać jego twórczość i zapewniać poczucie bezpieczeństwa.
METODY WSPIERAJĄCE ROZWÓJ EMOCJONALNY I SPOŁECZNY, OPARTE NA WSPÓŁPRACY Z RODZICAMI
W trakcie codziennej pracy z dziećmi staramy się aktywizować rodziców do współdziałania. Tworzymy specjalnie dla nich zajęcia i warsztaty z naszymi specjalistami, w trakcie których doskonalą swoje umiejętności dydaktyczno-wychowawcze poprzez zabawy z dziećmi.
Pozwalamy im także uczestniczyć w działaniach żłobka bezpośrednio i pośrednio – poprzez współpracę w codziennych zajęciach np. przez wspólne organizowanie ważnych uroczystości (jak urodziny, święta), wyposażanie dzieci w potrzebne materiały, jak: zdjęcia domowników, babć i dziadków, ulubione książki czy inne aktualnie wykorzystywane materiały.
Wszystko to pozwala tworzyć swoistą żłobkową społeczność, co integruje grupę, kształtuje właściwe wzorce zachowań, a zarazem ułatwia maluszkom adaptację, dając rodzicom poczucie osobistego zaangażowania i uczestnictwa w wydarzeniach placówki.
METODA NDT BOBATH (NEURODEVELOPMENTAL TREATMENT)
Jest to jedna z podstawowych metod usprawniania dzieci w Żłobku Integracyjnym.
Jest to terapia rehabilitacyjna opracowana przez Karela i Bertę Bobath. W latach czterdziestych zaczęli oni rozwijać i stosować nową, opracowaną przez siebie metodę rehabilitacyjną o charakterze neurorozwojowym.
Swoją koncepcję oparli na wnikliwej obserwacji dorosłych pacjentów oraz dzieci w różnym wieku, u których nastąpiły zmiany w prawidłowym funkcjonowaniu Ośrodkowego Układu Nerwowego (OUN).
Porównując i analizując przebieg prawidłowego rozwoju oraz nieprawidłowego rozwoju psychomotorycznego noworodka, niemowlęcia i dziecka, opracowali studium zachowań rozwojowych, które służy ocenie stopnia dojrzałości OUN i ocenie jego funkcjonowania.
Poprzez ocenę stopnia dojrzałości OUN można wcześnie wykryć patologiczne zaburzenia związane z rozwojem ruchu oraz zaprogramować postępowanie rehabilitacyjne.
Usprawnianie ma na celu rozwijać prawidłowe odruchy na danym etapie fizjologiczne, a hamować odruchy patologicznie przetrwałe. Technika ułatwiania wykonywanych ruchów rękami terapeuty pozwala na jednoczesne torowanie pożądanych i hamowanie niepożądanych elementów ruchowych.
Ruchy w ten sposób torowane, są zbliżone do normalnych ruchów wykonywanych spontanicznie przez zdrowo rozwijające się dziecko, będące w analogicznym wieku rozwojowym.
Hamowanie patologicznych odruchów i prawidłowy rozkład napięcia mięśniowego osiąga się przez odpowiednie ułożenie dziecka w przestrzeni i odpowiednie ułożenie punktów kluczowych, czyli głowy, szyi, obręczy barkowej i biodrowej.
Ułatwianie oparte jest na poruszaniu okolicami ciała dziecka, co wywołuje ruchy kończyn i umożliwia przejście dziecka z jednej pozycji do drugiej. Wpływa to na wykształcenie się prawidłowych odruchów postawy i uczy dziecko samodzielnego ich osiągania, kontrolowania i wykorzystywania.
Niezwykle ważne jest, aby prowadząc usprawnianie, zawsze: szanować naturalne potrzeby dziecka, znaleźć przyczynę jego niezadowolenia lub płaczu, mobilizować i zachęcać do współdziałania. Dużo czasu poświęcamy na zdobycie zaufania, aby stworzyć dziecku pełne poczucie bezpieczeństwa podczas terapii.
METODA AKTYWNEGO SŁUCHANIA MUZYKI WG BATII STRAUSS
Autorka metody pragnęła przybliżyć dzieciom muzykę klasyczną, co zapoczątkowało opracowanie tej metody. Dzieci słuchają utworu i wykonują proste ruchy rytmiczne siedząc albo proste ruchy taneczne wg wskazówek nauczyciela.
To wszystko, a przede wszystkim towarzysząca muzyka sprawiają, że dzieci doskonale się przy nim bawią i poznają utwór muzyczny.
Aktywne słuchanie ma na celu przybliżenie muzyki klasycznej, uwrażliwienie na nią. Dzięki tej metodzie dzieci kształtują swoją wyobraźnię dźwiękową.
